ŞİMDİ O AMELİYATLARI KİM YAPACAK AZİZ ABİ? Bugün hastanemizde beraber çalıştığımız bir Doktor abimiz öğlen arasında odama geldi. “Denizciğim; sanırım ben artık bazı şeyleri kaldırma gücü bulanıyorum kendimde. Özellikle son bir kaç yılda hastaların ukala yaklaşım ve davranışları, saygı sınırlarını aşan hareket ve konuşmaları, kadir kıymet bilmez tavır ve yaklaşımları beni ziyadesiyle yoruyor. Eskiden çok da tepki vermeden böyle durumları tolere edebiliyordum ama sanırım bütün bunları hazmedecek enerjim kalmadı. Ne tedaviye saygı kaldı, ne doktora, ne ameliyata..." Üstelik bunca çabanın sonunda elimize geçen ne? "Ne için bu kadar emek ve enerji harcıyoruz? Ben emekli olmaya karar verdim ve bunu ilk senle paylaşayım istedim” dedi. Yaşına oranla son derece dinamik, enerjik, hareketli, ameliyat, poliklinik, servis ve acil arasında yorulmak bilmeden, şikayet etmeden koşturan, başımız sıkıştığında ameliyatlara bize yardıma gelen, of demeden, şikayet etmeden hasta bakan abimizin “Emekli oluyorum” cümleleri karşısında koltuğumda öylece bakakaldım. Hiç ama hiç beklemiyordum. Daha dün büyük bir ameliyat yapmış, odama gelip keyifle yaptıklarını anlatırken “Niye gelmedin?” diye kulağımı çekmişti. “Abi, ben de gelip öğrenmek istiyorum ama poliklinikte randevu verilmiş bir sürü hasta beklerken nasıl geleyim?” demiş sonra “Abi sahi sen gidince kim yapacak bu ameliyatları?” diye sormuştum, gülümsemişti. Sahi onun yaptığı bu ameliyatları kim yapacaktı şimdi?? “Ne var ki? O giderse başka biri gelir bu ameliyatı yapar” diyen gerizekalılara tek bir sözüm var” YA- PA- MAZ!” O doktor, ağız içinden, yanaktan büyük bir parça alarak, idrar kanalı yapan, idrar kanalı darlığından şikayet eden, doktor doktor dolaşan hastaları iyileştiren, büyük bir cerrahtı. Türkiye’de bu ameliyatı yapabilen 3-5 kişiden biriydi. Üstelik devlet hastanesinde! Üstelik ek tek kuruş almadan! Çok üzgün hissediyorum kendimi. Arada dertleştiğim, akıl aldığım, tavsiyelerini sorduğum akıl hocamı kaybettim. Herhangi bir ameliyatta, herhangi bir zorlukta, başım sıkıştığında, yardım istediğimde arayacağım cerrah arkadaşımı kaybettim. Çok az insanın yapabildiği ameliyatları yapan, bunu bize öğretmeye çabalayan, öğretirken kullandığı hiç bir malzemeyi çarçur etmeden yapan hocamı kaybettim. Sadece ben mi? İzmir halkı kaybetti. Doldurabilen varsa, buyursun doldursun yerini. Dr. Deniz Arslan